Uwięzione żale. Czy można się od nich uwolnić? Bezwzględnie TRZEBA.

Niedawno doświadczyłam sytuacji, w której dotarło do mnie, że dobre sytuacje, które spotykają naszych bliskich, jednych cieszą bezinteresownie, zwyczajnie, po prostu, w innych natomiast wzbudzają negatywne wręcz emocje.

Każdy z nas doświadczył złego – mniej lub bardziej, każdy ma swoją smutną historię, gorszą stronę siebie samego, jednak to nie upoważnia do nieustannego pielęgnowania złości i wylewania jej na zewnątrz w najmniej oczekiwanym momencie, tym bardziej w chwili, gdy wydarza się dobre.

Doświadczenia kształtują człowieka. Jedni wcześniej odkrywają istotę życia i potrafią nazwać sprawy najważniejsze w życiu, inni zamknięci w swoim żalu i pretensjach nigdy ich nie dostrzegą, odgrzebując nieustannie to, co dawno powinno zostać odrzucone, by nie niszczyło i nie dominowało naszej głowy.

Przebywając w sklepie z artykułami spożywczymi na osiedlu Południe usłyszałam komentarz sprzedawczyni, zaraz po tym, jak od lady odchodził jakiś mężczyzna, coś w stylu – oni wszyscy są dobrzy, jak czegoś chcą! Pewnie kobieta została skrzywdzona – pomyślałam, ale czy to powód, by wszystkich mężczyzn oceniać jedną miarą?

Złym myślom nie powinno pozwalać się wracać. Od złych myśli i bolesnych wspomnień należy uciekać. Uznać, że były ale już nich nie ma. Minęły. Są za nami. Żal jest częścią naszego życia, złość i inne negatywne emocje także, ale trzymanie urazy latami je rujnuje.  Naprawdę wiem, o czym piszę, sama walczę z tym uczuciem i coraz częściej wygrywam, z czego się strasznie raduję, bo pozwala mi to widzieć słyszeć i rozumieć więcej.

Urazy stają się nałogiem. Stresują, wyczerpują energię, powodują izolację w relacjach i uniemożliwiają uzdrowienie starych ran emocjonalnych. Urazy okradają nas z radości i spokoju, zamykają serce. Trzeba mieć odwagę, aby przed samym sobą przyznać się do tego, że czujemy żal do losu, do ludzi, następnie uwierzyć w to, że to przeszłość, pożegnać urazy, zaakceptować ten stan oraz otworzyć na nowe myślenie, bardziej świadome i przyjazne nam samym.

Zmiana postrzegania swojego życia to pierwszy krok, by odbudować relacje z innymi ludźmi, to sytuacja, w której zaczynamy widzieć coś więcej niż swoje uprzedzenia i powielane latami przekonania na temat danej osoby, czy sytuacji. Po co prowokować innych, by od nas stronili? Trudne jest  przebywanie w towarzystwie osoby, przy której obawiamy się wyrażenia własnego zdania, przy której trzeba uważać na słowa, by nie wywoływać negatywnych reakcji.

Dobro jest ukryte w drobiazgach, więc nie należy czekać na zrządzenie losu, ale cieszyć  z tego co się ma, a zazwyczaj ma się więcej niż się zauważa.

Kiedyś przeczytałam mądre zdanie – cyt. Ludziom spieszy się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.

Nie uczmy egoizmu naszych dzieci, nie wyrażajmy negatywnych opinii , nie narzekajmy nieustannie na swój los, może innych jest jeszcze trudniejszy? Pozwólmy by złe doświadczenia pozostały za nami a otwórzmy swój umysł ku pozytywnym myślom, by nie żałować, że nie zdążyło się czegoś dobrego zrobić czy powiedzieć najbliższym. Żyjmy dla siebie i z innymi, nie obok.

(kpw)

Archiwum felietonów