Szczuczyn nocą

      Uwielbiam nocną fantazję miast. Niekoniecznie musi to być gminny Szczuczyn i powiatowe Grajewo. Zachwyca mnie nocna oaza barw pięknej Bydgoszczy, poetyczna romantyka Krakowa, Katowic i nastrojowa zmysłowość odległego Świnoujścia. Z zagranicznych miast, choć nie często, moje upojenie pięknem, zaspokajają nocne barwy Londynu, Leicester, Budapesztu, a szczególnie ich mosty. 

     Każda z tajemniczych nocy, okrywająca do snu Szczuczyn, jest inna. Jedna, świeci miękkim blaskiem srebrnego księżyca, druga emituje światło rozsianych gwiazd. Gwiazdy migocą, jakby szeptały czule - dobranoc, tym, którzy w ciemności i błogiej ciszy ułożyli się do snu. Dla nich, staruszek dzień, minął. Dla wielu, życie zaczyna się dopiero o nastającym zmroku. Jedni, trzymając się za ręce, spacerują w milczeniu. Za nich, wszystko załatwia serce. Inni, pobudzają marzenia fantazją. Wpatrzeni w bezgraniczną przestrzeń, liczą gwiazdy, ich konstelacje o znamiennych nazwach i kształtach.  Piękne, mitologiczne układy, uznają za własne. Zwierzają się gwiazdom i żywią nadzieję, że świt, który obudzi ich do kolejnych obowiązków, przyniesie oczekiwane szczęście, które trwać będzie do kolejnego zmierzchu.

      W kalejdoskopie świateł ulicznych, zachwyca różnorodność barw, kształtów i natężenia. Smugi świetlne samochodowych reflektorów i świateł pozycyjnych, uzupełniają gamę kolorów, oglądanego miasta nocą.  Spracowane w dzień witryny sklepowe, rozjaśniają pobliskie chodniki. Mienią się przebarwionym i zmiennym światłem. Zapraszają powoli na kolejny dzień udanych zakupów. Tylko 320 letni staruszek, barokowa fasada kościoła na końcu ulicy Kościelnej, zamiast drzemać, skłania do głębszych refleksji. Zadumy nad tym, co wczoraj, dziś i jutro.  Wyciszona ulica, w typowym układzie dla stylu barokowego, rozszerza się od byłego rynku, aż do sakralnej budowy, aby u stóp majestatycznej sylwetki kościoła, uzyskać największy wymiar. Filozoficznie ująłbym, że wzrost szerokości ulicy, symbolizuje wzrastającą miłość człowieka, wpadającą w ramiona majestatu naszego Pana.
 
     Mijam kościół. Zmierzam do Parku Miejskiego, odległego 300 m na północ. Po rewitalizacji w roku 2009, przez burmistrza Szczuczyna Waldemara Szczesnego, otrzymał blask dawnej świetności, kiedy Szczuczyn był miastem powiatowym. Dziś, wygląd parku w nocnej poświacie, mimo wszystko, przypomina rok 1939. Tu, pod osłoną gęstych konarów drzew, stacjonowali niemieccy napastnicy. Stały samochody, czołgi i kuchnia polowa. W konspiracyjne, nocne sesje, wchodziła ochoczo nasza mniejszość narodowa. To dzięki takim, rozstrzelano trzech Polaków na placu, dziś miejsce budynku przy ul. Kilińskiego 1.
      Idę wciąż dalej, w deszczu i lekkiej, mglistej przysłonie. Nocą wszystko doznaje większego uroku. Zauważyłem, że mój cień jest o wiele ciekawszy, niż w dzień. Refleksy świetlne, łagodniej wpadają do oka, niż w jasnych promieniach dnia. Ludzie, w szczególności dziewczyny, są o wiele ładniejsze. Co pewien czas, zatrzymuję się, żeby wykonać nową ekspozycję, zamknąć wybrany kadr mojego miasta, w martwej przestrzeni cyfrowej matrycy.  Mijam drewniane domy, pamiętające o wiele więcej, różnych nocy, niż ja. Zaczepiam je śmiało wzrokiem i pytam, co było tu wcześniej nim was poznałem?
- Cisza. Ktoś wyszedł na balkon.
- Pada deszcz! - Krzyczy przez szybę do wnętrza.
- Co? Wrzask stłumiony wydobywa się przez szczeliny okna.
- Deszcz! Nie słyszysz? To wyjdź!
Echo, powtarzało mocno akcentowane słowa.

    Przechodząc przez dawny rynek, nazwany w 1954 roku Placem Tysiąclecia, z czym się od dawna nie zgadzam, szukałem w pamięci historycznych wrażeń.  Jednak tym bardziej nocą, nie widać tu placu, tylko przestrzeń zajętą ozdobnymi drzewami, skłaniającą do nazwania jej Parkiem Centralnym, (bo miejski jest dalej) Tu, w środku kwadratu, po wizycie Zagłoby, powstał drewniany ratusz z dwunastoma kram nicami.  Klasycystyczna budowla pełniła funkcję hali targowej. Ale to już było (…).
Teraz w tym miejscu, siedzi nocą na ławce, przed wykonanym z kostki herbem Szczuczyna, młodzieniec, którego twarz spowita niepokojącą tęsknotą, co chwila zwraca się w kierunku południowych lamp.
W cieniach i światłach, tańczą wróble, tajemniczo podglądają, co robią ludzie. Na ławce, za choinką, para najmłodszych zakochanych, snuje przedwczesne marzenia o wspólnej przyszłości. Światło lampy przesyła w ich stronę delikatny strumień.
- Uśmiechnąłem się do cyfrówki. Spojrzałem w menu. Format RAW będzie najlepszy.  - Nie, może „Color Balance”?  Jeśli „balans bieli” sobie poradzi. O.K.!
- Zmierzyłem odległość i ułożyłem się do strzału.
Błysnęła lampka punktowego pomiaru światła. Z szumem zamknęła się przesłona. Na ławce nie było zakochanych. Aparat zapisał czarny kadr, bez pierwszej miłości.
 
     Jaki jest sens nocnych spacerów - pomyślałem? Zaglądać do serc, straszyć wróble, sięgać po gwiazdy? A jaką siłę woli trzeba mieć, żeby w tak piękną, ciepłą i deszczową noc zimową, truć się przy TV, czy PC? Znacznie lepsza jest nocna przygoda.
    W dwóch oświetleniach skrajnych, o zmierzchu i świcie, a szczególnie ciemną nocą, nie widać tego, czego tak bardzo unikamy w dzień. Najskromniejsze kamienice zamieniają się to w neogotyckie, to w neobarokowe pałacyki. Szare wody Księżanki i Wissy głośno hałasując, przewracają się w swoich korytach. Zmieniają się w blasku świateł ulicy, księżyca i mrugających przyjaźnie gwiazd.
O! Jedna z gwiazd umknęła w bok, druga w głąb rzeki. Wszystko odbija się w naturalnym, odwiecznym wodnym lustrze. Twarz księżyca i refleksy gwiazd są w zasięgu ręki, tuż, przy mnie. Mogę je dotknąć, pogłaskać i bawić się nimi, aż zgasną.  
      Lekka mgła unosi się nade mną, a wokół świateł na ulicznych słupach, promienie zmieniły się w aureolę. Mógłbym zabłądzić, gdyby nie mądrość nawigacji GPS. Jednak jak interpretować jej parametry w kierunku domu, kiedy coraz bardziej zachwyca mnie urok świateł i cieni.
    Nocą, miasto zwolniło swój rytm. Nie widać tylu przechodniów, poruszających się, jak nakręcone, szwajcarskie zegarki. Nie ma tylu wrzasków, rozmów i stymulacji myślowych. Trwa pokorna cisza, choć niekiedy i szept tej ciszy, usłyszeć można. Tylko czasem, echo spokojnych kroków, odbija się o przyciemnione ściany. Śmiechu jest warte porównanie, że tak jasna latarnia uliczna, skromnie oświetla, tylko fragment uliczki. Nie potrafi rozjaśnić ciemnej przestrzeni nieba, żeby zajrzeć w kosmiczną przestrzeń, poszukać czarnych dziur z kawiarenką, serwującą mrożoną kawę Arabika.      
      Choć czas jest przyjemny i przyjemnie się wlecze, mijają odprężające chwile, to jednak co chwila, przesuwają się myśli, jak kłębiaste cumulusy, przynosząc nostalgie, refleksje i sny o jutrze.
     Księżyc powoli blednie, jakby topniał w przestrzeni. Gasną latarnie. Brzask wschodzącego słońca, zajmuje bez walki miejsce księżyca i miliardów gwiazd. Niosące życie słońce, promienieje szczęściem, świecąc długimi, nasyconymi barwą smugami. Jego twarz jest pełna życzliwości i cieszy się, że znów jest z nami.   
     W oknie widać rozpłaszczoną o szybę twarz.  Wygląda na ulicę, która nabiera ożywienia. Wkręca się w codzienny rytm wszelkiego życia. Wszystko szumi, podskakuje, piszczy i zgrzyta… Ulice zasłoniły tysiące pojazdów i chmury toksycznych spalin. Witryny sklepów przemawiają już innym dźwiękiem do dostawców mleka i chrupiących bułeczek. 
Chodniki! Jak one pomieścić mogą tyle stóp, i tyle myśli, i tyle czynów? Jak przenieść je mają, do szczęśliwego celu podróży?
Zamyślona losem dnia twarz, przymknęła oczy i znikła za firanką.
     Obudził się czas obowiązków. Potem już nowa, młodsza noc, powita nas o zmierzchu. I znów pójdziemy w noc przyjazną na piękne ulice naszego miasta: Szczuczyna, Grajewa i tysiąca innych miast i wsi. Witać będziemy znajome miejsca, przesyłać uśmiech znajomym gwiazdom, konstelacjom i z czułością pieścić łagodny blask księżyca. 
 
 
    P.S.  Widok aparatu w ręce reportera, działa na niektórych, jak czerwona płachta na byka. Dlatego należy uszanować czyjąś tajemniczość. Nocny reportaż jest niebezpieczny i ciężki. Jego nieprzychylni bohaterowie to: wiatr, mróz, deszcz, podejrzliwość przechodniów, większa niż w dzień, brak światła tam gdzie trzeba, przez co zawodzą często poprawnie ustawione parametry ekspozycji. Kolory nocnych zdjęć, mimo równoważnika bieli, w niczym nie przypominają rzeczywistości. Każde zdjęcie jest inne. Nie jest to wadą, ale nastrojem dla nocnych fotosów, co szczególnie bawi pasjonatów fotografii. Każdy nocny kadr wyzwala adrenalinę, zapiera dech, zachwyca i inspiruje do kolejnych nocnych plenerów.
      Szczuczyńskie planty, na wyrównanych terenach fortecznych, w okolicach ul. Nadstawnej i garaży, pozwalają filmować sceny przyrzecza, linii horyzontalnej pod niebieskim kobiercem. Szczególnie po zachodzie słońca lub o świcie, jest jeszcze tyle światła, że dzięki niemu, można zarejestrować dramatyzm kształtu i koloru chmur.

Galeria zdjęć

Autor tekstu i foto.: Stanisław Orłowski