Smycz – czyli uzależnienie od telefonu

Święta Wielkanocne – rodzinnie spędzany czas. W pewnym momencie uniosłam głowę i widzę, jak wszyscy obecni w pokoju pochyleni nad ekranem telefonu komórkowego, czytają wiadomości tekstowe, przeglądają zdjęcia i  sprawdzają nowinki na portalach społecznościowych. Wśród biesiadników były zarówno osoby bardzo młode, jak i starszyzna.

Czy fonoholizm, gdyż tak nazywa się uzależnienie od telefonu, może być groźny? Według mnie nie tylko może być, ale jest groźny. Moje dziecko nagminnie trzyma w dłoni aparat, czym prowokuje mnie, mówiąc brzydko do „gderania”, gdyż wolałabym częściej widzieć w tych dłoniach książkę, która nauczy czy zrelaksuje.

Pierwszym syndromem fonoholizmu jest rozdrażnienie i niepokój wynikające z pozostawienia telefonu poza zasięgiem naszego wzroku i rąk, jakby możliwość nieustannego dostępu do urządzenia dawała poczucie bezpieczeństwa i kontroli. Innym objawem jest nasłuchiwanie dźwięków czy świadome wybieranie kontaktu poprzez nośnik zamiast osobistego. Kolejnym wyciszanie dzwonków, by nie wzbudzać irytacji rodziców, następnym nawykowe informowanie swojego otoczenia o wydarzeniach dnia, wrzucanie „dziwnych” zdjęć, zwracanie szczególnej uwagi na ilość „lajków”, czyli polubień, jeszcze innym chęć posiadania telefonów coraz lepszych, z jak największą ilością aplikacji.

Od jakiegoś czasu zaczęłam zgłębiać temat, okazuje się bowiem, że fonoholizm to postępujący problem coraz większej ilości społeczeństwa zróżnicowanego wiekowo.

Jeżeli zatem wśród nas znajduje się osoba, u której syndrom uzależnienia od komórki staje się widoczny należy zwrócić na to szczególną uwagę i poprzez rozmowę uświadomić zagrożenia takiej formy komunikacji ze światem. Warto zaproponować spędzenie jednego dnia w tygodniu bez telefonu, albo przynajmniej wybrać momenty w ciągu dnia, w których telefon nie będzie znajdował się w kieszeni naszych spodni czy plecaku – chodzi tu zwłaszcza o młodzież. Następnym krokiem może być uświadomienie, że wymuszanie kupna coraz modniejszego i nowocześniejszego urządzenia do niczego nie prowadzi, bo koniec końców to jest tylko telefon, który zapewnić ma rozmowę,  wysłanie wiadomości czy zajrzenia do internetu w ważnych sprawach.

W szkołach przerwa wygląda następująco. Dzwonek, siadanie młodzieży w równym rządku na posadzce z komórką w ręku i pisanie do siebie, mimo, iż dzieli się z innymi miejsce pod ścianą. Nie spacer, nie rozmowa czy zjedzenie kanapki .Telefon.

Naukowcom i lekarzom z całego świata, którzy sygnalizują w mediach problem  powszechnego już fonoholizmu nie chodzi przecież o to, by namawiać do rezygnacji z  korzystania z telefonów komórkowych, gdyż są to urządzenia posiadające ogromne walory użytkowe, ułatwiające życie codzienne , ale na zwracanie uwagi, by aparat nie zdominował całego naszego życia, np. abyśmy nie odrywali się od wykonywanych czynności usłyszawszy dźwięk dzwonka, abyśmy nie siadali z telefonem przy wigilijnym stole, aby rozładowanie baterii nie powodowało w nas paniki.

Uzależnienie od telefonu komórkowego, zwłaszcza u młodzieży skutkuje postępującym wycofywaniem się ze świata zewnętrznego. Ograniczanie się do kontaktu telefonicznego odcina osobę uzależnioną od posługiwania się i odczytywania u drugiej osoby ekspresji emocjonalnej, tracąc wiele z autentyczności i spontaniczności bycia z drugim człowiekiem. Osoba skupiająca uwagę na telefonie zaczyna tracić zainteresowania, mogą wystąpić zaburzenia snu, wahania nastroju, konflikty z najbliższymi etc.

To poważny problem, tylko trzeba to sobie uświadomić i starać się nie dopuszczać do jego pogłębiania, zwłaszcza u dzieci, nieustannie grających w gry, czy młodzieży spędzającej wiele godzin z telefonem w ręku.

(kpw)