Według mojej teorii porażki uczą więcej niż sukcesy. Nic tak nie uczy jak przemyślana po fakcie porażka. Już Albert Einstein mówił, że „Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać innych rezultatów.”

Większość z nas chce wygrywać, być najlepszym, odnieść sukces – zawodowy, osobisty. I rzeczywiście zdarza się -  większy, mniejszy, zwyczajny, codzienny, często upaja, prowadzi do euforii, nie refleksji.

Doświadczamy także porażek, może nawet częściej niż sukcesów. Zazwyczaj niechętnie o tym mówimy, zrzucamy winę na pecha, na ludzi obok – to błąd, bo przecież chodzi o to, by nauczyć się wyciągać wnioski. Dotkliwa porażka może stać się drogowskazem, nauką, której nie powinno się zmarnować, porażka to doskonała informacja zwrotna, umożliwiająca zweryfikowanie celów życiowych i sposobów ich realizacji, a także jakości relacji z bliskimi, od których spodziewamy się wsparcia.

W praktyce oznacza to, że porażek nie należy traktować negatywnie, gdyż są niezastąpionym elementem doskonalenia siebie, kształtowania pokory i poczucia własnej wartości. Porażki pobudzają do zastanowienia  nad własnym życiem, dzięki czemu może ono stać się przyjemniejsze i przepełnione sensem.

Mam znajomą, która nieustannie  drwi i rzuca złośliwości za plecami, natomiast twarzą twarz jest  zabawna i stwarza wrażenie przyjacielskiej. Już dawno przekonałam się z jakim typem człowieka mam do czynienia i odizolowałam się, by nie dawać pożywki do dyskusji z innymi w prywatnym środowisku. Jest na tyle pewna swojej nieskazitelności i szczerych intencji, że nie dostrzega, jak bardzo zraża do siebie innych i sprawia im przykrość uszczypliwościami i przykrymi komentarzami.

Dla mnie, jedną z odmian porażki jest strata życzliwej osoby, dobrej znajomej -  podjęłabym trud ustalenia swojego udziału i postarała w przyszłości wyciągnąć lekcję, ale ja widocznie jestem ulepiona z nieco innej gliny.

Są różne formy porażek, nazywane niepowodzeniami, katastrofami, krachami etc. Wywołują smutek, ból, rozczarowanie, łzy, ale należy pamiętać, że pracując nad sobą można uniknąć większości z nich w przyszłości. Porażki uczą skromności i  pokory. Powinny uczyć – skorzystają z nich wyłącznie mądrzy i wrażliwi ludzie. Nie ma innej możliwości.

(kpw)

Archiwum felietonów