Nie martw się!

„ Tylko nie martw się przez cały dzień. Wyznacz sobie na to godzinę, a potem ciesz się życiem”

Słowa nieżyjącego już ks. Jana Kaczkowskiego, powinny zostać wyryte w większości ludzkich serc współczesnych ludzi. Nieustanne zamartwianie się zabija naszą radość i burzy spokój. Nie zauważamy, że drzewa się zazieleniły a ptaki coraz głośniej śpiewają, że słychać za oknem śmiech dzieci na placu zabaw.

No właśnie. Czy ten stan można uznać za indywidualną cechę czy to znak naszych czasów?

Wokół mnie jest mnóstwo osób widzących wyłącznie czarne scenariusze życia zawodowego i osobistego, a to ktoś krzywo spojrzał, a to o coś zapytał w nieodpowiedni sposób, powiedział o jedno słowo za dużo. I to wystarczy, by zacząć budować mur wokół siebie i pozwolić zmartwieniom dominować.

Niedawno uczestniczyłam w pięknym wydarzeniu kulturalno-religijnym , w związku z 11.rocznicą śmierci Ojca świętego Jana Pawła II. Usłyszałam wspaniale śpiewające dzieciaki, zobaczyłam pełną wiary i entuzjazmu młodzież oraz zaangażowanych w swoją pracę z innymi dorosłych. Uśmiechnęłam się do siebie, gdyż widok ten wywołał we mnie uczucie ciepła. Podczas tych kilku godzin spędzonych w sali widowiskowej nie widziałam posępnych twarzy, zmarszczonych brwi, nie słyszałam narzekania, była tylko podnosząca na duchu, wtrącająca w zadumę muzyka i przesłanie w słowach piosenek i prezentacji teatralnej młodzieży.

Nawykowe martwienie się o wszystko jest informacją, że nie jesteśmy tu i teraz, żyjemy przeszłością, albo przyszłością, dlatego róbmy wszystko, by starać się kontrolować ten stan, odpędzać od siebie przygnębiające myśli, bo powinniśmy żyć świadomie - uśmiechać się, okazywać życzliwość i nauczyć dostrzegać małe rzeczy, które sprawią, że poczujemy, iż nasze życie nie jest złe, nie jest bez sensu. Nawet wtedy, gdy tracimy kogoś najbliższego, codziennie tęskniąc i wspominając, pamiętajmy, że tu na ziemi – teraz, mamy siebie, mamy innych, którym należy poświęcić swoją uwagę i okazać miłość.

Na wiele spraw nie mamy wpływu, nie martwmy się więc na zapas. To nasz wybór, w jaki sposób oceniamy rzeczywistość i czy pozwolimy zmartwieniom zapanować nad naszym życiem – nieżyciem?

Najwyżej godzina dziennie, albo wieczność. Wybór powinien być prosty.

(kpw)

Archiwum felietonów