Jesteś jak motyl, jak…    

JAK WALENTYNKI, TO ROMEO I JULIA       

Najsłynniejsza w dziejach literatury światowej opowieść o wielkim romansie, to historia  miłości dwojga młodych ludzi z XVI w. tocząca się w Weronie i Mantui.

Wyręczając angielskiego dramaturga i poetę Williama Szekspira  w mozolnym maczaniu pióra, w zwietrzałym kałamarzu, dziś używamy cywilizacyjnych zdobyczy i piszemy SMS-y wprost do Werony na urządzenie odbiorcze „Julii i Romea”.   

W ten sposób przyczyniamy się do utrwalania wielkiego szczęścia, jakim jest potęga miłości.    

    Młodzieńcza osobowość przejmuje co pewien czas kontrolę nad swoją wolą. Wówczas to, w zależności od zbioru zdarzeń w czasoprzestrzeni i chęci do fizycznych uwarunkowań, wystukują SMS-sy.   

On: Julio, stukam do Ciebie, a Ty jak motyl –  trudna do złapania.

Ona: „Romeo najdroższy, jesteś jak ogień, który niszczy złudzenia.”

On :  Och! Słoneczko, Ty mój kwiecie lilii białej. Sprawiasz, że kochać Cię nie przestanę.

Ona: „Jesteś jak wulkan, który wybucha bez ostrzeżeń.”

On: Jestem jak noc, który dzień zapowiada, jak promień słońca, co wdziera się przez szparę.

Ona: „Kochany, a ja mdleję z tęsknoty i niepewności. Proszę Cię, kochaj mnie co godzinę.”

On:  Co godzinę tak samo, to monotonia, jak nadzieja utracona!

Ona: „Liczę na kreatywność i pewność działania.”

On: Moja kreatywność pod oknem się wyczerpała.

Ona: „Ależ Romeo….!

On: „Zajęta…”

========================

UCIECZKA  Z  OSACZENIA

stał na peronie – zatopiony w myślach

lokomotywa sapnęła

zazgrzytało

przestrzeń odcinała czas małżeńskiej monotonii

pensjonat był nad zatoką w gajowym zaciszu

leżałam jak nimfa na lśniącej tafli

– do dna daleko uważać trzeba –

z letargu wyrwał mnie wabiący głos

w czółnie siedział przebarwiony słońcem

długowłosy łowczy

to koneser

wytrawny zdobywca

polujący na sarenkę a nie gąskę

schłodzone wino

spacer wśród leśnych duktów

i chęć poddania się wydarzeniom

ostrożnie – jakby testując – pocałował mnie

potem mocniej aż do zawirowań

ocknęłam się w fazie zaćmienia

n i e

– carpe diem – wyszeptał

był rozważnym myśliwym

nie chciał mnie spłoszyć

choć miał w sobie coś z wilka

pewność siły i zdobyczy

nagle

fascynacja przestała wzniecać pragnienia

znikł demoniczny dreszcz oczarowania

zgrzyt zamków walizki

potwierdził rozsądek mojego myślenia

na peronie

czekał o niebo bliższy sercu

mój leśniczy

dobrze że jesteś – pisnęłam

kiedy drżąca

padałam w spragnione ramiona

=============================