Architektoniczne kuriozum

   
P o ł u d n i o w e  w z g ó r z e

    Opuszczona budowla, swoją niezwykłością budzi zdumienie. Stoi na południowym wzgórzu, przy drodze krajowej nr 61, na zachód od wsi Popowo.
 Na szyldzie, w stelażu jak trzepak, nad bramą w kółeczka ze szprychami, prezentuje się napis, zachęcający do zajęcia „Miejsca na twoją reklamę”. Na drugim stelażu wisi czytelna informacja „Baza do wynajęcia”. Trzeci trzepak jest wolny. 
   Za ogrodzeniem, w zaroślach łopianu, pokornie stoją przygnębiające elementy towarzyszące: koła, budki, betoniarka i to, czego nikt nie chce przywłaszczyć. Jednak uwagę zwraca niezwykle bogata kompozycja architektoniczna. Jej misterna, jak perski dywan faktura, zdobi nie tylko fasadę, ale cały budynek.
Również tablica informacyjna posiada wypełnione wszystkie rubryki i odpowiada wymogom zalecanym przy prowadzeniu budowy. Wyraźnie określa, że jest to - budynek gospodarczy. Dalej numer zezwolenia z datą 11.04.2009 r. Niżej są czytelne nazwiska: nadzoru budowlanego, inwestora i wykonawcy w jednej osobie, kierownika budowy i projektanta również w jednej osobie. W przypadku pilnej potrzeby tablica wskazuje numery telefonów do właściwych instancji.
   Tu, poza wsią, na wzgórzu wolnym od przeszkód, w otwartych przestrzeniach natury, wiatr wykorzystując swoją wolność, harcuje bezkarnie od jesieni do jesieni pogwizdując rozkosznie dowoli.

    W zasłyszanej przypadkowo rozmowie, turyści zadają pytania: „Co na tym piaszczystym wzgórzu ma być? Do czego to monstrum ma służyć? Dlaczego tu taki chaos?”
    Ośmioletni Darek oparty o współczesną sylwetkę karoserii Volkswagena - Passata CC, z warszawską rejestracją, patrząc na zdumioną starszą siostrę Edytę, określił swój punkt widzenia.
     - Wiem! Ja, wiem! Wszystko jest OK. W tym tunelu, będzie zatrzymywać się wąskotorówka, a z górnej kondygnacji hotelu, wprost do pociągu wskakiwać będą podróżni.
     - Masz rację Dareczku! Tylko, czy tędy przebiegać będzie transsyberyjska kolej? Inni tego tak nie zrobią? Zresztą i dla nich ten przelot jest odwrotnie ukierunkowany, bo na północ-południe.  - zripostował ze śmiechem ojciec.
      Przytulił synka do siebie.
      - A jeśli nawet, to ich tory są szerokie. – dodał, informując malucha.
      - No…! No to będzie ZOO z hotelem dla dostojnej żyrafy - bronił się Darek. 
      - Dobrze – powiedziała Edyta. – A nawet świetnie. Więc tu zostań, a nawet 
        zamieszkaj.
      - Spójrz. Ta dzika bryła architektonicznego monstrum, przedstawia skrzyżowanie domu rodzinnego ze stacją metra albo stodoły zbudowanej przez mieszkańców planety odległej o setki lat świetlnych. Po prostu to osobliwy, dziwny twór, ani to pies ani wydra, coś na kształt, pokręconego świdra. Ale, masz odrobinkę racji Dareczku. W tak wysokim, a wąskim tunelu przechodzić mogą tylko żyrafy, bo np. ciężarówki tak wąskie nie są. 
       Spojrzała na braciszka, a uśmiechając się zaskoczyła go zagadką.
       - Stoi, słucha jak wiatr w nim gwiżdże i w stronę podróżnych zuchwale mizdrze (y).  
         Co to? Zgadnij, bo ja nie wiem.
       - A widzisz! Ty też nie wiesz, mądralo.
         Śmiała się, patrząc na braciszka, pospiesznie wskakującego do auta.

    Rzeczywiście, o tym, że czasami wyobraźni nie wystarcza, świadczy to osobliwe dzieło; architektoniczny majstersztyk, czy kosmiczny zrzut niespalonej materii.
Według innych, ta rzekomo nieprzemyślana inwestycja, może być futurystyczną wizją w architekturze luksusowych moteli.
     Nie trzeba być alfą i omegą architektury, żeby nie zauważyć arogancji w braku proporcji elementów budynku i dziwności całego otoczenia. Wszystko jest przeskalowane o bajkowej wielkości, a wąski, przy tej wysokości otwór drzwiowy, zniekształca wszystko na planie prostokąta.
 
W zaniku złotego podziału

    Być może tego rodzaju krytyka podróżnych nie jest potrzebna do znęcania się nad inwestorem i architektem. Ale, dlaczego nie mogą tego czynić, widząc konstrukcję wspartą na filarach absurdów. A DK61 jest trasą międzynarodową. Tu ostrzą miecze obcokrajowcy, patrząc z ironią na polskie osiągnięcia XXI w. Fotografie tych fantazyjnych attyk, turyści ochoczo zamieszczają na światowych stronach „Panoramio”.

     Krytyczne spostrzeżenia nie są ciętą attycką złośliwością, ale konstruktywną uwagą dla innych w celu koniecznego poddawania swoich planów krytyce przed rozpoczęciem ich realizacji. Nikt szczerze nie doradzał inwestorowi, którego bronię, jak wybudować się, nie tracąc zdobytych z trudem pieniędzy. Nie wnikam w zamierzenia inwestora, który wyłożył na tę budowę dużą kwotę i własną pracę. Boli to, że, inwestycja powinna zaspakajać planowane potrzeby, a nie straszyć podróżnych i rozweselać wróble. Zadawane pytania, nawet przy stosowaniu najwyższej kultury językowej, odsłaniają ogólną gorycz z retoryczną konsekwencją - brak zysku dla inwestora. 
   Tablica podaje nazwisko projektanta, czyli budowla nie jest dzikim, samodzielnym dziełem.
Na czym więc polega fenomen popularnego zawodu architekta?  Kandydatom na architektów nie tylko sprzyja wizja wysokich zarobków.  Uważam, że w grę wchodzą – talent i ambicje. Ażeby zostać architektem trzeba włożyć wysiłek w dostanie się na wydział architektoniczny politechniki. Później wytrwać w wyrzeczeniach na bardzo wymagających studiach. Po nich zaczną płynąć lata praktyki dające możliwość samodzielnego wykonywania zawodu.  Architekt, to mistrz sztuki, utalentowany fenomen estetycznej twórczości.  Jego wdrożone myśli powinny cieszyć wiele pokoleń i przetrwać wieki, choć nie każdy z nich to Antoni Gaudi – znany architekt wszechczasów.
    Na przełomie wieków architektura ulega zasadnej kreatywności, a jej przemiany są konsekwencją ludzkich dokonań.
    Obserwowane, w Grajewie przy stadionie i całym kraju, opieszałości i wypaczenia budowlano-remontowe sprowadzają do stwierdzenia, że nieraz wracamy do czasów, kiedy każdy sam budował sobie tymczasową „chałupkę”, ponieważ nie było specjalistów. Jednak w owym czasie istniały plemiona, bez zorganizowanych cywilizacji. Prowadziły koczowniczy tryb życia, dlatego budowano bez projektu przy całkowitej wolności doboru materiałów, wytrzymałości i wymogów estetycznych.
Kiedy pierwsi architekci zaczęli doświadczać swoje rzemiosło, również nie od razu tworzyli piękne budowle, tylko funkcjonalne i wytrzymałe domki.  Ale postęp architektoniczny systematycznie kierował się na szczyty chwały.
    Mimo znajomości zasad harmonicznie poprawnej konstrukcji przy stosowaniu złotego podziału, mimo istniejących cudów architektury, indywidualnych talentów, do dziś istnieją tacy, którzy pojęcia słowa architektura znać nie muszą. 
   Jednak odpowiedzialni za odpłatne dzielenie się tą znajomością sztuki, mają we właściwym czasie obowiązek pomagania inwestorom na tyle, żeby nie narażać ich na koszta, ośmieszanie lub załamanie.
 

fot.  turysta