Kapliczne wieści - Koniecki Małe

       Fundacje powstające przy naszych drogach, jako obiekty sakralne, wskazują na znaczenie wiary w kreowaniu tożsamości religijnej regionu, motywują zachowania etyczne i narodowe. Religia przetrwała historyczne burze i dalej zajmuje główną rolę w spektaklu ludzkiego życia. Ilość obiektów, na mapie katolickiego kraju, potwierdza zawierzenie Boskiej Opatrzności w oczekiwaniu na Jego Miłosierdzie.
   W przeżywanych chwilach grozy, wzlatujemy myślą do Stwórcy, ślubujemy, obiecujemy wzniosłe czyny. Realizując te zobowiązania, akcentujemy siłę własnej woli i stopień zawierzenia. Oprócz stosowanych modlitw, formą wdzięczności są kapliczki, krzyże lub wota dziękczynne zawieszane w określonej intencji na ołtarzach przy figurce lub obrazie. Do tych zobowiązań skłaniają nas różne epizody naszego życia.

    - Był sierpień 1941 roku, okres hitlerowskiej okupacji, czas zniewolenia i niszczenia w sposób jawny lub podstępny życia i godności (m.in.) narodu polskiego. Przy ochoczej pomocy konfidentów i kolaborantów realizowała się odwieczna ekspansja niemieckiej rasy na ziemie Słowian i Bałtów. Wytyczne stanowił cyniczny plan „parcia na Wschód”(Drang nach Osten).
    Z wioseczki Koniecki Małe gm. Szczuczyn (dziś 23 osoby w 7 domach), żołnierze niemieccy zabrali braci Adama i Aleksandra Bagińskich na tzw. „furmankę”, w ramach przymusowej usługi dla transportu wojskowego. Jechali wozami konnymi drogą do Radziłowa. Każda chwila potęgowała lęk przed sytuacją nieznaną, której najpewniejszą odmianą była śmierć. Kiedy kolumna transportowa znalazła się na terenie leśnym, bracia zdecydowali się na ucieczkę. Biegli do zbawczego lasku. Kilku zbrodniarzy rzuciło się za nimi w pogoń, rycząc: „halt!, halt!”(stój!, stój!) Uciekali, co chwila padając. Nagle, posypały się strzały z p-mów i kilka serii z r-kaemu. Alek uciekł. Adamowi, nazistowska kula zniszczyła kolano. Wczołgał się w krzak jałowca i z bólu zagryzał wargi. Po chwili, Niemcy zatrzymali się, tuż przy jałowcu i wulgaryzując szwargotali: „Das sind Schweinehunde!” (To świńskie psy!)

Emocje chwili były niewspółmierne do chęci życia.. Śmierć w szwabskim płaszczu ocierała się o krzak, a wrogi zapach wypełniał wnętrze jałowca. Adam, oblany zimnym potem strachu, siedział w kałuży krwi drżąc z bólu, nienawiści i beznadziei. Wówczas to, zwrócił się do Matki Bożej z prośbą: „Maryjo, ocal moje życie i zaprowadź do dzieci, a ja na cześć Twoją zbuduję kapliczkę”. Niemcy odeszli. Resztkami sił wyczołgał się na drogę w szukaniu pomocy. Nikt, z trzech mijających go furmanek, nie chciał jej udzielić - bali się. Po chwili, zatrzymał się wóz młodego chłopca. Poznał Adama i chciał go zabrać. Był jednak za słaby, żeby podnieść rannego. Zauważył to z kolejnego wozu niemiecki felczer (chirurg wojskowy), podbiegł, założył opatrunek na kolano, wziął Adama na ręce i ułożył na wozie. Nakazując chłopcu jechać do niemieckiego szpitala polowego w Chrzanowie, dodał: „ Junge, du hast aber Gluck” (Chłopcze, ale ty masz szczęście). Kiedy półprzytomny Adam modląc się prosił o księdza, dotarli na miejsce. Tam dowiedzieli się, że w nocy szpital polowy ewakuowano do Łępic. Jechali dalej.  Z ciemnej głuszy dochodził specyficzny zapach pieczonego mięsa i znany śpiew wermachtu: „ajli, ajlu, ajla”. W szpitalu, niemieccy lekarze podjęli prostą decyzję - odciąć nogę. W oczy rannego spojrzała polska pielęgniarka (ze szpitala w Szczuczynie), która uprosiła lekarzy o zmianę decyzji i złożenie roztrzaskanego kolana. Mówiła: „Baginski ist mein Freund.”(Bagiński, jest moim przyjacielem). Napełniony wrogim lękiem, poczuł się nagle, że jego dusza emanuje wielką radością. Nie wszyscy Niemcy byli hitlerowskimi zbrodniarzami. Nogę złożono. Była krótsza o dwa cm, ale wiernie służyła Adamowi przez długie lata

       Po 1945 roku ustrój totalitarny kraju, który miał szansę zostać 17 republiką czerwonych braci, nie pozwolił na budowę kapliczki w katolickim państwie. Tymczasem Adam, wytrwale nosił w sercu zobowiązanie, dane w krzaku jałowca. Nie mógł zrozumieć, że jego kraj uzyskał wyzwolenie, nie zaznając wolności. Zakodowany polski gen tej wolności nie pozwalał mu, czuć się zbędnym katolikiem. Podjął religijną krucjatę. W roku 1950 w ramach dziękczynienia, pojechał do Częstochowy, aby u stóp Czarnej Madonny wyrazić swoją wdzięczność. Tam, kupił figurę M.B., którą przez 31 lat przechowywał w mieszkaniu. W roku 1981, kiedy jeszcze długo, choć w agonalnych atakach, rządziła partia mająca w nazwie słowa „Polska” i „Robotnicza”, Adam ciężką pracą, w szybkim tempie wybudował dom. Wówczas to, lekceważąc obce rządy, zaryzykował realizację ślubowania.
    Kapliczka została zbudowana w przydomowym ogródku. W środkowej wnęce ustawiono figurkę przywiezioną z Częstochowy. Jednak urzędujący wówczas w Wąsoszu ks. prob. E. Polak, nie chciał kapliczki wyświęcić. Zarysował się swoisty paradoks. Posługę tę, Bogu i Jego Ludowi, chętnie wykonał ks. wikary Nowak. Kapliczka, jako spełnienie przyrzeczenia razem z figurką MB, jako wotum wdzięczności, została wyświęcona 24.05.1981 roku w miejscu budowy. Liturgia Mszy św. była sprawowana w nowym domu Adama Bagińskiego. Krótka fraza na frontowej ścianie kapliczki do czytających przemawia słowami:” Niepokalane Serce Maryi, błogosław, rządź i opiekuj się nami”.

    Każdy z nas w swoim życiu spotyka się z sytuacjami, które są niezrozumiałe pod względem zła i dobra. Wobec tych tajemnic życia, zachodzą odpowiednie formy trwania, w których przy spotkaniu z przerastającą nas rzeczywistością, dokonują się nasze duchowe przemiany.

   
                        Tekst i foto: Stanisław Orłowski

tylko w e-Grajewo.pl