Motolotnie nad Szczuczynem

       Późnym popołudniem, 7 września 2009, nad Szczuczynem ukazały się dwie motolotnie. Dość długo w bezwietrznej pogodzie unosiły się nad miastem, co w/g przepisów jest lotniarzom zabronione, potem odleciały w kierunku Wąsosza.
   Pierwszym, mitologicznym lotniarzem był Ikar. Motolotnia jest odskocznią od szarej codzienności i realizacją marzeń człowieka, aby oderwać się od ziemi. Jest ona stosowana jako środek lokomocji albo dla przyjemnego hobby. Lot na niej, daje niezapomniane wrażenia, których nie można doznać, chodząc po ziemi. Oderwanie się od ziemi jest prostsze i tańsze niż lot skomplikowanym i trudnym w obsłudze samolotem.

  W latach 50. XX wieku, Amerykanin Francis Rogallo, potomek polskiej rodziny ze Śląska Cieszyńskiego, zaprojektował skrzydło lotni. Po próbach, a później po zastosowaniu podwozia i silnika ze śmigłem, urządzenie stało się bezpieczne i sterowne. W Polsce pierwsze motolotnie pojawiły się w latach osiemdziesiątych.
   Budowa motolotni nie jest skomplikowana. Składa się z wózka z trzema kółkami, sztywnego skrzydła, dwóch lub jednego siedzenia, silnika ze śmigłem i szyby plastikowej osłaniającej pilota. Posiada kilka wskaźników, jak: wariometr, wysokościomierz, prędkościomierz i obrotomierz. Motolotnia sterowana jest poziomym drążkiem, trzymanym w rękach. Pedały gazu, hamulca oraz tzw. widelec, którym pilot steruje przednim kołem po wylądowaniu, są umieszczone przy nogach. Koszt średniej motolotni to suma około 45. 000 zł. Sprzęt można śmiało pomieścić w garażu. Lotniarz może oficjalnie wznieść się na wysokość do 4 tys. metrów. Ze względu na piękne widoki, motolotniarze latają na niskich pułapach. Średnia prędkość motolotni jest w granicach 60 do 140 km/h. Jako paliwo stosowana jest benzyna bezołowiowa, a zużycie jej wynosi ok. 10 litrów na godzinę lotu. Za jednym tankowaniem można oderwać się od ziemi i przelecieć ok. 500 km.
 
   Tekst i foto: Stanisław Orłowski