PIĘKNO MOJEGO MIASTA I OKOLIC  

      Celem emitowanego cyklu fotografii – Szczuczyna i regionu – z różnych miejsc i okresów oraz pilotujących je krótkich tekstów jest zaspokojenie potrzeb osób mieszkających w odległych miejscach Polski, za granicami kraju i tych, którzy nie mają możliwości wyjścia z domu. To również budzenie zainteresowania miejscowością, w której się urodzili, tęsknią za nią lub marzą o powrocie. Materiały mają kształtować też umiejętności dostrzegania wszelkiego piękna miasta i regionu. Sukcesywnie przyjrzymy się elementom wyrwanym z cienia: zabytkom, obiektom i charakterystycznym elementom, infrastrukturze, instytucjom oraz zbiornikom wodnym, faunie i florze, etc.   

      W tym kalejdoskopie marzeń i wrażeń będę mógł zamieszczać fotografie, które tematycznie nie odpowiadają do użycia ich w innych, merytorycznie określonych artykułach.   

      Potrzeba realizacji tego założenia powstała z inspiracji czytelników.

      Otworzyłem skrzynkę odbiorczą na serwerze społecznościowym – Facebook. Tego dnia spośród 12 nowych wiadomości, kilka z nich przeczytałem powtórnie. Opisane sceny wyrażały silne uczucia więzi z przejawami tęsknoty wywołanej brakiem tego, co się oddaliło lub utraciło. Miłe teksty przedstawiały emocjonalnie uzasadnioną sytuację – radości wymieszanej z gniewem.

       – Od sześciu lat mieszkam w Luton przy Cutenhoe Road, w odległości 46 km od Londynu. Z jednej strony spoglądam na piękny park, a z drugiej na aktywne przez dobę lotnisko. Posiadam dobrą pracę i zarobki, jestem wolna, znam obcy język i jestem komunikatywna. Przez sześć lat przebywania na samowolnym zesłaniu, oprócz pracy, wgłębiania się w tajemnice katolickiej wiary, odżywiam się manną, którą są pańskie słowa, stare i nowe fotografie Szczuczyna i okolic. (…). Urodziłam się w Szczuczynie i przez lata, których liczby nie podam, w nim dorastałam i tu zdobyłam początkowe wykształcenie. (…).  Jestem tu po to, żeby żyć! Jednak od zawsze, a mam nadzieję że i na zawsze, kocham moje miasto. To jest wszystko, co mogę mu dać, bo właściwie nic innego zrobić nie mogę. Cieszę się, że odnajduję wsparcie w wierszu „Fantazja miłości”: „Warto gnać za miłością jak za zielonym gajem. Ona, anielską radością, mową – fantazji rajem.”

      Nie jest to miłość łatwa. Moje miasto nie jest też perłą wschodu, ale zasługuje na moją miłość, bo ono dało mi życie i utrwaliło wspomnienia, z czego się cieszę. Dlatego proszę Pana o teksty i fotografie na tyle często, żebym się pozbyła toksycznego głodu.        

      Szanowna Czytelniczko, miło jest czytać o miłości, szacunku, o wspomnieniach, które choć nie powtórzą się, to jednak na stałe wpisane są w nasze senne podróże i melancholię. Pani nostalgia posiada podbudowę sentymentalną, opartą na fundamencie dziecięcych pragnień poznawania świata, miłości rodzinnej, przywiązania do wytartych ścieżek miejskich lub okolicznych, leśnych duktów.      

      Szczuczyn mimo długoletniego „leżakowania” utrzymuje swój specyficzny urok, mimo że jego ponowny rozwój rozpoczął się w pierwszej dekadzie XXI wieku, a szczególnie po roku 2010. Patrząc, jak za mitycznym Feniksem powstaje nowe oblicze tego miasta, rodzi się w nas wiara, że można dużo zrobić, jeśli się kocha to, co się robi i ma się odpowiedzialność przed samym sobą za powierzoną władzę lub misję nad Wissą. Widać jak upokorzone miasteczko rozwija się, jak zmienia się jego klimat i rodzi cicha nadzieja. Choć może nie wszystko jest dokładnie przemyślane, to i tego rodzaju sceptycyzm ginie w eksplozji pozytywnych dokonań.     

      Każdy z Polaków, gdziekolwiek mieszka, odnosi się do swojej miejscowości jak do pierwszej miłości na tle małej ojczyzny. Każde sioło, wieś czy miasto stanowi ciąg długofalowego mariażu przyjętego przez nas życia, z przypisanym do niego nieubłagalnym czasem przemijania. W nasileniu tęsknoty wracamy do polskich korzeni, szczuczyńskich pól zielonych pachnących, zawsze lepiej niż gdzie indziej.  

      Szczuczyn wśród znaków zapytania posiada własny urok. Lubię to miasto i chciałbym, żeby nikt nie opuszczał jego z powodów niezależnych od niego. To miasto powstało z bujnej wyobraźni S.A. Szczuki, z jego gloryfikacji religii i przeciwstawiania się pogaństwu. W zamierzeniach miało przewyższać ówczesny Wilanów, a w pewnym okresie osiągnęło tylko status miasta powiatowego. Dziś jest to miasto ogródków przydomowych, z zielenią miejską, ale z alternatywą rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Przy szczuczyńskim MDK od 1993 r. sieje rozgłos zespół śpiewaczo-teatralny, założony i prowadzony przez mgr Barbarę Paszkowską. Od 1945 r. prężnie działa Miejski Ludowy Klub Sportowy „Wissa”. Ze Szczuczyna pochodzą sławni naukowcy i sportowcy pochodzenia polskiego i żydowskiego, z których jedni w świecie nieśli, a kolejni dalej niosą wiadomości o istnieniu tego miasta w granicach Rzeczypospolitej.          

     Dziś, miejskim włodarzom wydawać się może, że mimo mediów w tym gazety „Szczuczyńskie Wieści” wciąż za mało jest płaszczyzn dla niesienia dumy z rozwoju Szczuczyna.  

Społeczeństwo upatruje początku renesansu gminy w fenomenalnym sprzed lat pomyśle na rozwój miasta przez powstającą podstrefę SSSE w Szczuczynie, w której 14 ha gruntów są już uzbrojone i oczekują na ostateczne decyzje i umowy prawne ubiegających się inwestorów i Urzędu Miasta.    

Z punktu widzenia nie tylko grup inwestorskich, zakładających tu budowę swoich dominiów, stanie się realna poprawa zatrudnienia, która jednocześnie pobudzi inicjatywy lokalnej przedsiębiorczości.  

Tymczasem będąc w kręgu przejściowej niemocy demograficznej, emigracyjnej i migracyjnej oraz ekonomicznej, skierowane jest perspektywiczne myślenie Urzędu na udaną przyszłość miasta i gminy. Może też, pośród szczuczyńskiej emigracji, uda się przyspieszyć powroty, odszukać tu zaczarowane miejsca pierwszych uniesień i decyzji, wydobyć je z pamięci i użyć w kierunku eksponowania rzeczywistego piękna naszego miasta – wkładem własnym. A istotnych wspomnień, dla których warto kłaść fundamenty na szczuczyńskiej ziemi, każdy z nas ma wiele.    

      Szczuczyn, to nie – vibrant city – Krakowa, Bydgoszczy, Warszawy, etc., ale z chęcią do niego wracamy, aby tu zaczerpnąć powietrza wibrującego życiem w młodości i doznać uczucia uwalniającego stres w atmosferze sielanki – „wsi spokojna, wsi wesoła". W Szczuczynie jednak dzieje się wiele i na tyle, na ile pomysłów, pieniędzy i sił wystarcza, aby miasto pięło się w górę.

      Wiosenne słońce ożywia i mobilizuje mieszkańców grodu Szczuki nad Wissą do wypoczynku w dwóch zrewitalizowanych parkach, w tzw. Ogrodzie Spacerowym przy ul. Senatorskiej i ul. Plac Tysiąclecia obiegającej utworzony park. Mieszkańcy chętnie korzystają z urządzeń do ćwiczeń lub siedzą przy szemrzącej fontannie, słuchając w południe kojącego hejnału ze szczuczyńskiego ratusza.   

W ramach rozrywek, ale i promocji miasta, wymienione obiekty maleńkiej architektury relaksują nas do późnej jesieni i zimą. Przez cały rok, a wiosną i latem szczególnie, przyjemnie jest spacerować po nowych chodnikach, wzdłuż nowych powierzchni przebudowanych ulic i wkomponowanych krzewów przy ul. Kilińskiego. Miło jest wieczorem posiedzieć z wnuczkami w parku przed pomnikiem i pod symbolicznym „Klonem Wolności” lub wspomnianą fontanną przed ratuszem, a nim sen nas zmorzy, wsłuchać się w uspakajający szum jej wody z refleksami trójbarwnego światła.

GALERIA ZDJĘĆ

POLSKIE KWIATY

Chcę zapamiętać soczyste barwy na polskich polach każdej wiosny.

Chcę, żeby kwitły w barwach natury i nie zmieniały się – w krwiste maki.

Niech tylko w pokoju darzą uśmiechem i tworzą klimat nam radosny.

Niech ponad wonią subtelnych kwiatów w dal ulatują smutki – jak ptaki.

Redakcja tekstu, wiersz i zdjęcia: Stanisław Orłowski